Żywy Różaniec

Początki Żywego Różańca sięgają roku 1826. Założycieka Dzieła Rozkrzewiania Wiary Paulina Jaricot pragnęła, by modlitwa różańcowa wsparła dzieło ewangelizacji na całym świecie.

Organizowała „piętnastki” – grupy 15 osób, z których każda zobowiązywała się do rozważania i odmawiania jednej tajemnicy dziennie. W ten sposób członkowie Żywego Różańca zjednoczyli się w modlitwie ze wszystkimi ludami świata.

Oficjalnej aprobaty dla Żywego Różańca udzielił papież Grzegorz XVI.

„Piętnaście węgli: jeden płonie, trzy lub cztery tlą się zaledwie, pozostałe są zimne – ale zbierzecie je razem, a wybuchną ogniem. Oto właściwy charakter Żywego Różańca.’”      

Papież św. Jan Paweł II wprowadził czwartą część – tajemnice Światła.

Obecnie do Żywego Różańca należą cztery części:

I Radosna
II Światła
III Bolesna
IV Chwalebna